In mijn leven ben ik ooit één keer getrouwd, met alles erop en eraan. Je kent dat wel, zo’n tres chic witte bruidsjurk met parels en kant, een prachtige witte bruidsauto, fotograaf, bruidstaart, een drukke receptie, een spetterend feest en natuurlijk een droomvakantie van ruim drie weken naar een tropische bestemming. Als kers op de taart mag ik natuurlijk niet de deelname vergeten aan de Ron’s Honeymoonquiz. Als ik iets doe, doe ik het graag goed. Voor degene die nieuwsgierig zijn, ja, we hebben inderdaad gewonnen.
Dat was toen ik 23 was en ik was nog steeds 23 jaar toen de scheiding werd ingezet. Ik ging niet scheiden omdat mijn man geen goede vent was, want dat was hij absoluut wel, maar ik ging scheiden omdat ik veel te vroeg (17 jaar) in een vaste relatie was gestapt en nog geen idee had wie ik nou eigenlijk was en wat ik nou eigenlijk wilde en nodig had. Om dat te ontdekken, had ik mijn vrijheid nodig.
Na mijn scheiding volgde een roerige periode met, laat ik het positief omschrijven, heel veel leermomenten. Ik heb echt nog wel eens teruggedacht aan mijn ex-man en hoeveel goeds ik daarmee had laten lopen, maar spijt van mijn beslissing heb ik niet gehad. De vrijheid om mijzelf te ontdekken had ik absoluut nodig. Ook al was het met veel vallen en opstaan. Gelukkig is hij een paar jaar na onze scheiding opnieuw getrouwd met een lieve vrouw waar hij ook een gezin mee heeft gekregen. Ik modderde gewoon nog even rustig door.
Soulmate
Sinds enkele jaren heb ik ook mijn soulmate leren kennen, mijn maatje, mijn andere ik. Met Rob kan ik enorm veel lachen, sparren en praten over alles en helemaal niks. Wij zeggen regelmatig dat we “van hetzelfde sterrenstof” zijn gemaakt, omdat we zo eensgezind zijn in ons denken en doen. Gelukkig niet op ieder gebied, want dat zou wel heel saai zijn. Hij is in ieder geval de liefde waarvan ik altijd heb geweten dat hij bestond, maar niet eerder heb gevonden. Het gevoel wat ik met hem deel is het gevoel wat in iedere relatie poging van mij ontbrak, maar ik juist wel zocht.
Inmiddels zijn Rob en ik al een aantal jaar bij elkaar, maar zijn we niet getrouwd. Tot ik Rob leerde kennen heb ik er ook nooit meer behoefte aan gehad. Sommige dingen doe je gewoon eenmalig en dan is het wel goed. Been there, done that. Zoiets. Maar met Rob voelt het anders. Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik volmondig “JA!” zal zeggen, als hij mij zou vragen. Maar dat doet hij niet. Ja, soms voor de grap, maar een serieus verzoek komt er niet.
Liefde na je 50e…
Niet trouwen
Niet omdat hij dat niet wil, want Rob wil best met mij trouwen (hoewel hij er ook niet zoveel waarde aan hecht). En het is ook niet dat hij twijfelt aan zijn liefde voor mij, maar de omstandigheden beletten ons dat we met elkaar kunnen trouwen. Als je wat ouder bent, heb je een verleden dat je met je meedraagt.
In mijn geval is dat ik nog steeds een financiële eenheid vorm met de vader van mijn zoon. Een van de redenen dat we ook nog steeds met z’n allen in één huis wonen. Als ik zou trouwen met Rob, betekent dit, dat ik die eenheid zou moeten verbreken, met als gevolg dat het huis verkocht moet worden, ik mijn rechten op een deel van zijn pensioen verspeel en meer van dat soort praktische redenen. Ja inderdaad, heel praktische redenen allemaal, vooral veel redenen om geld. Nou kan ik heel hard roepen dat ik geld niet belangrijk vind (wat ook echt zo is) maar, de rekeningen moeten wel worden betaald, nu en in de toekomst. Vooralsnog is het beter als we aan deze situatie niets veranderen. Gelukkig heeft iedereen daar vrede mee. En zo belangrijk vind ik zo’n trouwpapiertje dan ook weer niet. Zoals Herman Finkers in het duet met Brigitte Kaandorp (“We staan samen sterk”), zo plastisch weet te brengen: “Romantiek is goed, maar het moet wel betaalbaar blijven.”
Een bijkomend voordeel is natuurlijk het feit dat beide mannen het ook goed met elkaar kunnen vinden en de sfeer in huis prima is. Hoe fijn is dat voor Rocco (al vindt hij als puber dat er veel te veel volwassenen hier in huis zijn) dat hij geen keuzes hoeft te maken bij wie hij wil zijn.
Trouwen is nog steeds populair
Met mijn 50+ voel ik me zeker niet te oud om te trouwen. Trouwen is nog steeds hartstikke populair en vooral het aantal 50-plussers dat gaat trouwen, is toegenomen. Vaak zijn dit mensen die niet voor de eerste keer trouwen, maar dat is natuurlijk helemaal geen reden om er geen groot feest van te maken. Op iedere leeftijd mag de liefde gevierd worden, het liefst iedere dag opnieuw.
Natuurlijk trouw je om heel romantische redenen, maar dat wil niet zeggen dat je dan de praktische zaken aan de kant moet schuiven. Het is goed om vooraf goed na te denken over de financiële consequenties van een huwelijk, want het kan absoluut gevolgen hebben voor je uitkering, erfenis en pensioen. Het zijn misschien niet de meest romantische gesprekken, maar het is wel handig vooraf alles in kaart te brengen. Je wilt immers niet op onze leeftijd nog aan de bedelstaf raken. Sommige lessen hebben we in de loop van de tijd toch wel geleerd.
Bruiloft
Stel dat het nou wel mogelijk zou zijn en ik volmondig “JA!” zou zeggen, hoe zou de bruiloft er dan uit zien? De kans dat ik nogmaals in het wit ga trouwen, schat ik heel klein in. In ieder geval niet zo’n uitbundige trouwjurk als toen ik 23 jaar was. Destijds heb ik ‘alles volgens het boekje’ gedaan, omdat ik dacht dat het zo hoorde. Nu ik wat jaartjes ouder ben, zou ik de bruiloft veel meer smoel willen geven zoals we zijn. Dat niet alleen onze liefde centraal staat, maar ook onze karakters en zienswijze. Dingen terug laten komen waar we blij van worden, in geloven of belangrijk vinden. De bruiloft zal ongetwijfeld een rocky-karakter krijgen met veel rock ‘n roll muziek en ik denk ook dat ik dit keer voor een leren jurk zou kiezen en zeker niet meer voor roesjes en parels.
En natuurlijk zou Rocco één van onze getuigen worden! Daar hoef ik geen seconde over te twijfelen. En waarschijnlijk zal er een grote auto voor de deur verschijnen, zo’n 50-jaren-klassieker. Gewoon omdat ik weet dat Rob dat helemaal fantastisch zou vinden.
Maar iets kleins, ergens in de natuur, zonder toeters en bellen, lijkt me ook heel fijn. Het gaat me inmiddels veel meer om het volmondig “JA” tegen elkaar zeggen, dan alle poespas eromheen. En eerlijk gezegd… heb ik daar dan weer geen trouwboekje voor nodig. Iedere ochtend als we wakker worden, zeggen we opnieuw volmondig “JA” tegen elkaar. Gewoon met onze ogen, zonder getuigen, maar honderd procent oprecht!
De liefde vieren
Als het aan Rocco ligt, komt er gewoon een groot feest, ook al weet hij dat we niet écht kunnen trouwen is hij van mening dat we daarom toch wel de liefde kunnen vieren? Een soort “net-alsof-huwelijksfeest”. Geen slecht idee. Dus wie weet. Ooit? Maar dan moet Rob mij wel eerst net-alsof-ten-huwelijk-vragen…
Extra info
Liefde na je 50e
Naughty & Nice – De spannendste adventskalender van 2019
Meer blogs over liefde, seks en relatie
Domme dozen gedoe
Ben jij soms ook je partner even zat?
Oh jee, we zijn van kleur veranderd
Welkom in de parenclub
Help, ik ben verliefd op een dertiger
Daten voor 50 plussers
Omgaan met een scheiding
Bronvermelding
Tekst: Marion Middendorp
© afbeeldingen: 123rf.com
